De kracht van REM is de combinatie van de stem van Michel Stipe, de tweede stem
van bassist Mike Mills en de hemelse gitaarklanken van Peter Buck. De chemie
tussen hen groeide en groeide vooral ten tijde van hét absolute artistieke
hoogtepunt (Lifes Rich Peagant) en de prachtalbums Out of Time en Automatic for
the People. En dat niveau haalt Around The Sun amper, misschien in het fraaie
Leaving New York waarmee Around the Sun sterk opent. De twee nummers daarna
zijn echter ongelooflijke afknappers, wat een flauwekul, slappe hap. Ook de
rest van het album gaat gebukt onder vrij inspiratieloze midtempo songs. REM
rockt niet meer. Waar zijn de gitaarpartijen van Buck? De synthesizer voert de
boventoon, waardoor het album wel erg emotieloos overkomt. Dat fans dit album
durven vergelijken met de ijzersterke serie klassieke albums (zoals genoemd) is
onbegrijpelijk en niet terecht. REM is aardig uitgeblust.